Wpływ spożycia jodu na choroby tarczycy w Chinach ad 8

Skumulowana częstość występowania nieprawidłowych poziomów tyreotropiny w surowicy po pięciu latach wśród 2727 osób, które miały normalny poziom surowicy Tyreotropinę na linii podstawowej. Wykazano związek między poziomem wyjściowym tyreotropiny w 1999 r. A skumulowaną zapadalnością w 2004 r. Na nadmiarowe poziomy tyreotropiny w surowicy (powyżej 4,8 mIU na litr) (panel A) lub poniżej poziomu stężenia tyreotropiny w surowicy (poniżej 0,3 mj.m. na litr) (panel B). Poziom tyreotropiny w surowicy powyżej 1,9 mj.m. na litr (stały symbol w panelu A) był związany ze zwiększoną częstością występowania nadnormalnego poziomu tyreotropiny; spadek stężenia tyreotropiny w surowicy poniżej 1,0 mIU na litr (stały symbol w panelu B) był związany ze zwiększoną częstością występowania nieprawidłowego stężenia tyreotropiny. Dane uzupełniające uzyskano dla 2727 osobników, którzy mieli normalny poziom tyreotropiny na linii podstawowej. W badaniu kontrolnym 68 z tych osób (2,5 procent) miało stężenie tyreotropiny w surowicy poniżej 0,3 mj.m. na litr (20 pacjentów miało jawną nadczynność tarczycy, a 48 miało subkliniczną nadczynność tarczycy); 64 (2,3 procent) miało stężenie tyreotropiny w surowicy powyżej 4,8 mIU na litr (5 miało jawną niedoczynność tarczycy, a 59 miało subkliniczną niedoczynność tarczycy). Na rycinie 2 przedstawiono skumulowaną częstość występowania nieprawidłowych poziomów tyreotropiny w surowicy wykreślonych przed poziomem wyjściowym tyreotropiny. Dane te sugerują, że wzrost stężenia tyreotropiny w surowicy powyżej 1,9 mj.m. na litr wiąże się ze zwiększoną częstością występowania kolejnego nadnormalnego stężenia tyreotropiny i że spadek stężenia tyreotropiny w surowicy krwi poniżej 1,0 mj.m. na litr jest związany ze zwiększoną częstością występowania niższych od normy poziomów tyreotropiny ( Rysunek 2). Zatem osoby z wyjściowymi poziomami stężenia tyreotropiny powyżej 1,0 mj.m. na litr, ale poniżej 1,9 mj.m. na litr, mogą mieć najniższą częstość występowania nieprawidłowego stężenia tyreotropiny pięć lat później.
Dyskusja
Nasze wyniki sugerują związek pomiędzy zwiększonym spożyciem jodu a niedoczynnością tarczycy. Podobne wyniki odnotowano w porównawczych badaniach epidemiologicznych na małą skalę przeprowadzonych przez Laurberg i wsp.15 oraz Szabolcs i wsp.16. Nie zaobserwowano znaczącej różnicy w łącznym występowaniu jawnej niedoczynności tarczycy pomiędzy trzema kohortami. To odkrycie może odnosić się do krótkiego odstępu czasu pomiędzy badaniami podstawowymi i kontrolnymi oraz długiego okresu latencji w przypadku niedoczynności tarczycy. W porównaniu z regionami takimi jak Panshan, w których mieszkańcy mają umiarkowane niedobory długotrwałego przyjmowania jodu, wydaje się, że występuje większa częstość występowania zarówno jawnej, jak i subklinicznej niedoczynności tarczycy w regionach takich jak Zhangwu, gdzie spożycie jodu zwiększyło się z lekkiego niedoboru przed Jodowanie soli jest bardziej odpowiednie niż później. Co więcej, najwyższe tempo progresji od subklinicznej niedoczynności tarczycy do jawnej niedoczynności tarczycy miało miejsce również w Zhangwu. Wyniki te sugerują, że suplementacja jodem do poziomu, który jest więcej niż odpowiedni w regionie, w którym spożycie jodu było wcześniej nieznacznie deficytowe, może przyspieszyć rozwój subklinicznej niedoczynności tarczycy w jawnej niedoczynności tarczycy.
Uważa się, że wysokie spożycie jodu inicjuje i nasila infiltrację tarczycy przez limfocyty u podatnych genetycznie szczurów BB / W17 i myszy NOD.H-2h4.18 Nasze wyniki sugerują, że zarówno więcej jak i nadmierne spożycie jodu może zwiększyć częstość występowania i rozpowszechnienie autoimmunologicznego zapalenia tarczycy u ludzi
[przypisy: łąkotka rehabilitacja, choroby stawów objawy, ile kosztują badania wysokościowe ]
[przypisy: ile kosztują badania wysokościowe, nfz skierowania do sanatorium zwroty, olx kłobuck ]