Strategie globalnej eliminacji choroby Heinego-Medina do roku 2000 ad 7

Prostym testem serologicznym zdolnym do jednoznacznej identyfikacji niedawnej infekcji i rozróżnienia między zakażeniem wirusem dzikim a szczepionkowym byłoby mile widziane narzędzie diagnostyczne. Podstawowe potrzeby badawcze
Atenuowane szczepy wirusa polio pochodzące od Sabin są obecne w TOPV stosowanym na całym świecie. Można zidentyfikować trzy ograniczenia szczepów Sabin. Pierwsza, termolabilność, jest potencjalnie najbardziej podatna na natychmiastową poprawę. Mimo że TOPV jest obecnie stabilizowany chlorkiem magnezu lub sacharozą, pozostaje najbardziej wrażliwy na ciepło ze szczepionek wykorzystywanych przez EPI. Ostatnie postępy w zrozumieniu struktury krystalograficznej wirusa polio16 sugerują, że różne rodzaje związków stabilizujących mogą być bardziej skuteczne17. Nowoczesna liofilizacja i inne procesy suszenia mogą zwiększyć termostabilność i łatwość przechowywania. Podejścia genetyczne mogą również zapewniać poprawę odporności na ciepło.
Chociaż szczepy Sabin mają dobre wyniki w zakresie bezpieczeństwa, ich drugim ograniczeniem jest to, że powodują rzadkie przypadki zapalenia mózgu i rdzenia związane ze szczepionką – w przybliżeniu jeden przypadek porażenia na rozprowadzenie 500 000 pierwszych dawek.18 Poza pojedynczą tragedią, związane z szczepionką zapalenie poliomyelitis komplikuje przypadek identyfikacji i może potencjalnie zmienić współczynnik akceptacji szczepionek i zwiększyć odpowiedzialność w przypadkach, gdy liczba przypadków spowodowanych wirusem typu dzikiego maleje. Niestabilność genetyczną mutacji atenuujących można łatwo wykazać w szczepionce pobranej od dzieci, w szczególności mutacji w szczepie typu 3 [19].
Trzecim ograniczeniem szczepów Sabin jest to, że chociaż immunogenność TOPV w Stanach Zjednoczonych wydaje się być doskonała po dwóch dawkach szczepionki, jej immunogenność w krajach rozwijających się jest różna, więc nawet cztery dawki szczepionki zalecane przez EPI dla osób w krajach, w których wirus polio jest endemiczny, może nie wystarczyć do osiągnięcia wskaźników serokonwersji, które zablokują rozprzestrzenianie się wirusa. Oprócz wpływu podawania i siły działania wspomnianej powyżej szczepionki, pojawia się niewielka odpowiedź związana z interferencją szczepów z replikacją wirusa polio typu i 3 przez dominujący szczep Sabin typu 2.
W ostatnich latach osiągnięto znaczny postęp w zrozumieniu wirusa polio na poziomie molekularnym, z pełną analizą sekwencji trzech serotypów, 21 z utworzeniem pełnej długości kopii zakaźnego DNA, 22 z rozpoznaniem kluczowych mutacji osłabiających, 23 i identyfikacji struktury krystalograficznej wirusa16 i receptora komórkowego.24 Badania transgenicznych myszy, które eksprymują receptor dla wirusa polio, dostarczają wglądu w patogenezę.25 Amplifikacja szczepionki przeciw polio poprzez łańcuchową reakcję polimerazy może prowadzić do identyfikacji mutacyjnej zmiany, która pojawia się przewidzieć względną neurowirulencję partii szczepionek i mogą uzupełniać lub eliminować szeroko zakrojone badania neurowirulencji wykonywane obecnie u małp.
Rozwiązanie problemów związanych ze szczepami Sabin może polegać na opracowaniu nowych szczepów szczepionkowych pochodzących ze szczepionek Sabin poprzez rekombinację, dalszą mutację lub insercję genu.27, 28 Na przykład, geny kodujące antygenowo ważne białka powłokowe typów 2 i 3 mogą być wprowadzone do genomu Sabin typu 1, genomu, który jest atenuowany przez wiele mutacji i który rzadko wiązał się z paraliżem.24 Takie szczepy rekombinowane powinny mieć większą stabilność genetyczną, a tym samym większe bezpieczeństwo
[więcej w: siłownie plenerowe, olx kłobuck, jedlina zdrój sanatorium ]